Η αυτοκτονία μιας κοινωνίας

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Ομολογώ ότι μετά την θεσμοθέτηση της πιο αντικοινωνικής αναδιάρθρωσης δημόσιου χρέους που έχει ίσως υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία και την ευρωπαϊκή επισφράγιση της νέας δανειακής σύμβασης της Ελλάδας, παράλληλα με όλα τα θεσμικά συμπαρομαρτούντα του νέου μνημονίου, δεν θα υπάρχει κανείς λόγος να συνεχίσω να ασκώ κριτική ώστε να καταλήγω σε.........

προτάσεις πρακτικής πολιτικής.

Θεωρώ ότι μετά τις τελικές ρυθμίσεις σε ότι αφορά την μορφή της δανειοδότησης της χώρας μας και της μεταρρύθμισης στο πλαίσιο της στρατηγικής εσωτερικής υποτίμησης, η ελληνική κοινωνία αυτοκτονεί. Και σε νεκρούς δεν μιλάς, εκτός αν επαγγέλλεσαι την ανάσταση. Και τούτο για να σε ακούσουν όσοι απέμειναν ζωντανοί στη κοινωνία, το ένα τρίτο περίπου αυτής, και όχι όσοι θα έχουν χάσει κάθε ελπίδα συντεταγμένης ευημερίας. Μόνον που αυτό το ένα τρίτο μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερο λόγο να σε προσέξει. Άσε που η αφήγησή σου θα τους είναι εντελώς ξένη, καθώς τούτοι δεν είναι εθισμένοι στον πολιτικό ή έστω οικονομικό λόγο, αλλά αποκλειστικά στην αφήγηση του μάρκετινγκ (νεοφιλελεύθερος οικονομισμός)! Εγώ δεν ομιλώ την γλώσσα της ανάστασης, διότι ούτε λαϊκίζω, ούτε έχω λόγους να προπαγανδίζω («πουλώ») αφηρημένα κάποια επανάσταση, ούτε υπηρετώ το αναρχοκαπιταλιστικό δόγμα «η ψυχολογία δομεί οικονομία». Το αντίστροφο είναι ακριβές, αν στοχαζόμαστε στη βάση της οικονομικής επιστήμης και όχι του χρηματιστηριακού μάρκετινγκ.    

Μια λοιπόν και δεν έχω σχέση με την αναστάσιμη αφήγηση, αλλά την δομική κριτική ανάλυση, σας λέω ότι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, έτσι όπως μεθοδεύτηκε με τα περίφημα PSI, αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα του διαπλεκόμενου καθεστώτος και των πολιτικών του φορέων – που μέχρι πρότινος εμφανίζονταν να πάσχουν από αλλεργία ακόμη και με το άκουσμα της λέξης «αναδιάρθρωση» - εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της νέας γενιάς. Αυτό προσωπικά με θυμώνει και με αηδιάζει ως προς τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς που το προώθησαν, το υποστήριξαν στη βουλή, ενώ το θεώρησαν και προϋπόθεση για την διεξαγωγή εκλογών! Συγκρατείστε ότι από τα 130 δις ευρώ που εμφανίζονται απολύτως αυθαίρετα και προφανώς ανεπαρκώς να αποτελούν το υποσχόμενο από την τρόικα νέο δάνειο, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, καταλήγει να εγκριθεί  - αν όλα πάνε καλά ασφαλώς-  τμηματικά, τα πρώτα 30 θα πάνε κατευθείαν στις τράπεζες για να καλυφθεί το «κούρεμα», ενώ 85% περίπου των υπολοίπων θα διατεθεί για την εξυπηρέτηση παλιών και νέων δανείων του ελληνικού κράτους.

Προσπαθήστε να καταλάβετε ότι το νέο δάνειο έρχεται θεωρητικά να καλύψει το εκτιμούμενο έλλειμμα στην αποπληρωμή των χρεολυσίων και μόνον, διαμορφώνοντας συνθήκες νέου ελλείμματος, καθώς τα προϋπολογισμένα ποσά δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά για να καλύψουν την τρύπα στην εσωτερική ρευστότητα, που θα προκληθεί από το δραματικό κούρεμα των ντόπιων κρατικών ομολογιούχων. Καταλάβετε  επίσης ότι το νέο μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο μηχανισμός εσωτερικής υποτίμησης, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι κρατικοί και υπερεθνικοί δανειοδότες θα  πάρουν πίσω τα λεφτά τους, μια και έτσι το ελληνικό κράτος θα εμφανιστεί τουλάχιστον στα χαρτιά, ικανό να εξασφαλίσει τους νέους τόκους και δάνεια που προέκυψαν από την μετατροπή του ασυγκρίτως μεγαλύτερου μέρους του εθνικού χρέους μας, από ιδιωτικό σε δημόσιο. Ορίστε το έγκλημα που σε συνδυασμό με την υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων σε αγγλικό δίκαιο, ολοκληρώνεται. Τώρα πια η Ελλάδα δεν θα μπορεί να αλλάξει μονομερώς τους όρους που διέπουν τις σχετικές συμβάσεις για τα ελληνικά ομόλογα. Και αυτό, ενώ η κυβέρνηση – με τις πλάτες της τραγικής συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης» - δεν προχώρησε από την αρχή μονομερώς σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η οποία όπως εξηγούσαμε τότε δεν θα επέφερε την έξοδό μας από την ευρωζώνη.  

Να σκεφθείτε, μέχρι τον Μάιο του 2010, όταν η κυβέρνηση προσέφυγε στο ΔΝΤ, από τα  319 δις ευρώ χρέος, το 90%  διεπόταν από ελληνικό δίκαιο. Εάν τότε μονομερώς και ορθόδοξα, όπως κάνει όλος ο κόσμος, αναδιαπραγματευόμαστε με κούρεμα μόλις το 30% του δημόσιου χρέους, θα μπορούσαμε μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο να ρίξουμε το χρέος στο 93-95% και να είμαστε «Κύριοι», καθώς με αυτή τη σχέση δεν επηρεάζεται η αξία του ευρώ. Αντίθετα, με τo PSI , το χρέος θα βρίσκεται στο 120% και βάλε  του ΑΕΠ το 2020, ενώ αν ζούμε ακόμη μετά την εξευτελιστική φτωχοποίηση, το 2030 θα υπερβαίνει το 110% του ΑΕΠ! Και όλα αυτά ενώ θα μπορούσαμε από την αρχή να προχωρήσουμε εναλλακτικά σε μία αναδιάρθρωση ακόμη και στο επίπεδο του 90% του ελληνικού χρέους [εγώ τότε έγραφα γύρω στο 75-80%] δίχως κούρεμα αλλά μόνο με ανταλλαγή παλιών με νέα ομόλογα λήξης σε 30-50 χρόνια και ασφαλώς με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Αν θυμάστε μετριοπαθή χαρακτήριζα τότε τη στάση (πρότασή μου) αυτή, ενώ εξηγούσα ότι υπάρχουν και ριζικότερες, με κίνδυνο να παρεξηγούμαι από την αριστερά ως ιδιαίτερα συμβιβαστικός με το κεφάλαιο, ενώ οι πελάτες του καθεστώτος με λοιδορούσαν, λέγοντας χυδαία ότι έτσι η χώρα θα χρεοκοπήσει!

Και ορίστε πού φτάσαμε! Αυτοί που έλεγαν ότι η αναδιάρθρωση θα έφερνε την χρεοκοπία και την καταστροφή, συσσίτια, πείνα δυστυχία και νεκρούς που θα τους μάζευε από το δρόμο το καροτσάκι του Δήμου, να ισχυρίζονται σήμερα ότι αν δεν πετύχουμε αναδιάρθρωση μέσω του PSI, θα καταστραφούμε και θα προβούμε αναγκαστικά σε ανεξέλεγκτη στάση πληρωμών!! Αν δεν πρόκειται για παραφροσύνη, τότε είναι η μεγαλύτερη αλητεία της διαπλοκής, του δικομματισμού και των εξαπτερυγών του. Καλά αυτός ο Σαμαράς που πίστευα ότι αν μη τι άλλο, είναι έντιμος άνθρωπος, δεν ντρέπεται!  

Αυτή και μόνον είναι η απορία μου: Καλά δεν ντρέπεται κανείς από το πολιτικό προσωπικό, του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και δεν καταλαβαίνουν ακόμη όσοι από αριστερά και από δεξιά επιχείρησαν να διασκεδάσουν την κρισιμότητα της αναδιάρθρωσης σε σχέση με το κοινωνικό μοντέλο ασφαλώς της Ελλάδας, αναπτύσσοντας έναν κούφιο ιδεολογικό ή ιδεαλιστικό λόγο στην θέση μιας πολιτικής στρατηγικής που θα απαντούσε στην ταξική επίθεση του καθεστώτος εναντίον των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας; Είναι απόλυτα ταξική η συμπεριφορά των διαπλεκομένων στον βαθμό που για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, ζημίωσαν ανεπανόρθωτα το εθνικό συμφέρον, καταστρέφουν συνειδητά την ελληνική κοινωνία και αποδυναμώνουν ασυνείδητα και καιροσκοπικά την ισχύ του ελληνικού κράτους, μετατρέποντάς το σε μία ανυπόληπτη υποτελή στο χρηματοπιστωτικό λόμπυ και την ευρωπαϊκή ελίτ, πολιτεία. Από όλη την διαδικασία των τελευταίων δύο ετών οι μόνοι που βγαίνουν νικητές («κερδισμένοι») είναι οι μεγαλομέτοχοι των ελληνικών τραπεζών και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τις ευρωπαϊκές τράπεζες να καταγράφουν διαχειρίσιμες απώλειες από το σκάσιμο της ελληνικής φούσκας και την γερμανική κυβέρνηση να μπορεί να ισχυρίζεται ότι ελέγχει ακόμη τον οίκο της ΕΕ.

Αυτό είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της συντεταγμένης χρεοκοπίας, στην οποία οδηγήθηκε συστηματικά η χώρα, από την στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου αναζήτησε και έλαβε τον περίφημο «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας», που αποδείχθηκε, όπως ορθότατα είχαμε επισημάνει από την αρχή, ως ιδανικός μηχανισμός κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα και σίγουρη οδός για πτώχευση, δίχως μεσοπρόθεσμα ελπίδα οικονομικής ανάταξης. Με την απειλή επιστροφής στην δραχμή και εσωτερικής στάσης πληρωμών, οι καταστροφείς της ελληνικής κοινωνίας και οι αλλοδαποί συνεργάτες τους πέτυχαν να χειραγωγήσουν έναν αποβλακωμένο από την εκχυδαϊσμένη κατανάλωση και την τηλεόραση, λαό, ενώ οι αντικειμενικά προοδευτικές – κοινωνικές δυνάμεις έπραξαν τα λιγότερα που μπορούσαν, ή και τα αντίθετα απ’ ότι θάπρεπε, για να βοηθήσουν τον λαό να συνειδητοποιήσει το παιχνίδι και τη νέα ταξική διαστρωμάτωση που αυτό επέφερε και να του δώσουν την επιλογή μιας νέας εναλλακτικής ηγεμονίας, μέσω ενός προγράμματος διακυβέρνησης που θα βασιζόταν στην στρατηγική συνεργασία όλων των κοινωνικών και αριστερών δυνάμεων. Αυτό, αν θέλετε, είναι και το παράπονό μου. Τούτο αν συνέβαινε, θα προσέφερε τις πολιτικοοικονομικές προϋποθέσεις ώστε να μεταβληθεί και η περίφημη ψυχολογία του ελληνικού λαού και να δραστηριοποιηθούν ομάδες και άτομα που παρέμειναν στο φάσμα της απολιτικής αγανάκτησης.

Τίποτα από όλα αυτά δυστυχώς δεν έγινε κι έτσι το ελεεινότερο καθεστώς που έχει γνωρίσει η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας, διέπραξε με την άνεσή του μία βρώμικη επιχείρηση με έντονα αντεθνικά και αντικοινωνικά στοιχεία σε βάρος των δύο τρίτων της κοινωνίας. Οδήγησε την κοινωνία στην αυτοκτονία, μη έχοντας συνείδηση ότι αυτοκτονεί και το ίδιο μαζί της υπό την αφήγηση: «ας δοκιμάσουμε την αργή αυτοκτονία μια και είναι προτιμότερη από το θάνατο». Παραμύθια και φαιδρά τεχνάσματα. Η Ελλάδα μπήκε σε αυτήν την κρίση με πραγματικά ισχυρή πολιτική και διπλωματική θέση, την οποία όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε ακολουθώντας κάποιες έστω από τις προτάσεις που προσφέραμε στον δημόσιο διάλογο, αλλά έκανε ο, τι περνούσε από το χέρι της για να εγκλωβίσει την κοινωνία σε ψευδοδιλήμματα του τύπου «χρεοκοπία ή μνημόνιο», ή «ευρώ ή δραχμή». Στο τέλος θα βεβαιωθείς, φίλε αναγνώστη, ότι  και την χρεοκοπία του κράτους θα βιώσεις στο πετσί σου και  θα σου επιβληθεί σε δεύτερο στάδιο μία μορφή διπλού νομισματικού συστήματος -  αν δεν υπάρξουν δραματικές θεσμικές αλλαγές στην ΕΕ - που θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις παγιοποίησης της Ελλάδας στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων.

Η διαπλοκή και το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς σε συνεργασία με την μεταπρατική οικονομική τάξη της χώρας, για να διαιωνίσουν την ηγεμονία τους δεν δίστασαν να υπονομεύσουν συνειδητά ή/και απολύτως αλήτικα την ευημερία και την πρόοδο της σημερινής και της επόμενης γενιάς των Ελλήνων. Είμαι βέβαιος ότι ο ιστορικός θα κρίνει ανελέητα όσους διέπραξαν αυτή την αδιανόητη ανηθικότητα εις βάρος του ελληνικού λαού. Προφανώς ούτε αυτό μοιάζει να απασχολεί το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας. Βλέπετε δεν τους ενδιαφέρει ούτε αυτό το κόστος. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η πολιτική διαδικασία χάνει το νόημά της και η πολιτική κριτική – σαν την δική μας – καταλήγει άστοχη. Αν κάποιοι από εσάς φίλοι διαφωνείτε με την τελευταία αυτή πρόταση … αποδείξτε το!! 

tolimeri