Παράξενες Δυνατότητες

Αυτόματη ανθρώπινη αορατότητα - ένα αμφισβητούμενο παράξενο φαινόμενο
Απίστευτες αναφορές από ανθρώπους που ξαφνικά έγιναν παντελώς αόρατοι

Η φωτογραφία 'έχασε το κεφάλι της':
στο κάτω μέρος της φωτογραφίας φαίνεται
η κόκκινη ζακέτα με το λευκό λουρί της τσάντας,
όχι όμως και το κεφάλι...




Μια γυναίκα στη Ventura της Καλιφόρνια που ονομαζόταν Melanie είχε μια παράξενη εμπειρία ενώ βρισκόταν καθισμένη στον καναπέ του σαλονιού της. Καθώς κοιτούσε στον τοίχο, έγινε, όπως πιστεύει, αόρατη. Ο άντρας της έψαχνε ολόκληρο το σπίτι για να τη βρει. Πέρασε ακόμα και μπροστά της, ούτε καν ένα μέτρο από κείνη, αλλά δεν την είδε. Το γεγονός κράτησε περίπου 10 λεπτά και μετά έγινε ξαφνικά και πάλι ορατή.


Αυτή η ασυνήθιστη ιστορία προέρχεται από μια συλλογή αναφορών που έχει συλλέξει η Donna Higbee στα πλαίσια μιας ενδελεχούς έρευνας, που διεξάγει επάνω στο ανεξήγητο φαινόμενο που η ίδια ονομάζει 'Ανθρώπινη Αυτόματη Ακούσια Αορατότητα'. Σύμφωνα με αναφορές που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της, κάποιοι άνθρωποι γίνονται ξαφνικά και χωρίς λόγο αόρατοι. Δεν φαίνεται να νιώθουν διαφορετικά όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο και μπορούν να κοιτούν, καθώς και να κινούνται, στον χώρο κανονικά, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Αλλά οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να τους δουν. Τους αγνοούν πλήρως, σαν να μην υπάρχουν.


Τα θύματα αυτού του παράξενου φαινόμενου μαρτυρούν ότι η εμπειρία δεν είναι ίδια με το να τους αγνοούν. Στους περισσότερους από εμάς θα έχει συμβεί κάποια στιγμή να νιώθουμε σαν να είμαστε αόρατοι σε κάποιες περιστάσεις της κοινωνικής μας ζωής. Αλλά αυτή η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική.


Μια ανέκδοτη ιστορία που διηγείται η Higbee έγινε σε ένα πάρτι. Ένας 37χρονος άντρας μπήκε στο μπάνιο και όταν βγήκε ήταν παντελώς αόρατος. Προσπάθησε να συζητήσει με διάφορους ανθρώπους, ακόμα και με την ίδια την κοπέλα του, αλλά αγνοούσαν παντελώς την ύπαρξή του. Της ζήτησε ένα τσιγάρο αλλά δεν έλαβε καμία απολύτως απάντηση. Στην αρχή νόμιζε πως του έκαναν κάποια πλάκα κι έτσι γύρισε στο μπάνιο θυμωμένος. Όταν βγήκε και πάλι έξω, ήταν σα να μην είχε συμβεί τίποτε. Όλα είχαν επιστρέψει στο φυσιολογικό και μπορούσαν και πάλι να τον δουν.


Η Higbee έχει συλλέξει διάφορες παρόμοιες ιστορίες και σε κάθε περίπτωση το φαινόμενο συμβαίνει αυτόματα, χωρίς προειδοποίηση, διαρκεί για λίγα λεπτά και μετά σταματάει. Διάφοροι άνθρωποι έχουν βιώσει αυτού του είδους την αορατότητα περισσότερο από μία φορά, σαν να είναι επιρρεπείς στο φαινόμενο αυτό. Έχει ακούσει ακόμα και για άτομα που ισχυρίζονται ότι μπορούν περιστασιακά να ελέγχουν την αορατότητα αυτή με τη θέλησή τους.


Ο Daniel S. ένιωσε ότι έγινε αόρατος μια μέρα όταν βρισκόταν με κάποιους φίλους του και έστηναν κροτίδες. Ήθελε να τους πει να σταματήσουν γιατί φοβόταν ότι θα έρθει η αστυνομία και θα ελέγξει ταυτότητες. Αυτό θα σήμαινε πρόβλημα για τον ίδιο γιατί είχε πολλές κλήσεις απλήρωτες στο όνομά του. Τον τρομοκρατούσε η ιδέα ότι μπορεί να πήγαινε στη φυλακή και να έχανε τη δουλειά του. Η αστυνομία έκανε την εμφάνισή της και έλεγξε τις ταυτότητες όλων εκτός από του Daniel:


"Οι αστυνομικοί ξεκίνησαν από την άλλη άκρη της σειράς (υπήρχαν δύο σειρές, η μία μπροστά από την άλλη) των ανθρώπων. Στεκόμουν πίσω από μια φίλη μου. Ο αστυνόμος ζήτησε σε κάθε άτομο να του δώσει την ταυτότητά του καθώς περνούσε κατά μήκος της σειράς. Μετά, καθώς θα έπαιρνε την ταυτότητα θα καλούσε κάθε άτομο. Ήμουν ο τελευταίος στην πίσω σειρά. Ήμουν επίσης ο πιο μεγαλόσωμος, ακόμα πιο μεγαλόσωμος και από τον αστυνόμο. Εκείνος συμπεριφέρθηκε σαν να μη με είχε καν δει και δε μου ζήτησε την ταυτότητά μου. Κανένας από τους δύο αστυνομικούς δεν μου έδωσε σημασία. Όλοι οι φίλοι μου, εκτός από τους δύο που τους πήρε η αστυνομία, νόμισαν πως είχα φύγει. Πολλοί με ρώτησαν μετά, που είχα πάει να κρυφτώ. Τους είπα πως βρισκόμουν εκεί, αλλά κανείς δε με πίστευε."


Η Higbee δεν προσφέρει κάποια εξήγηση για το φαινόμενο, αλλά αναρωτιέται εάν συνδέεται με κάποιον τρόπο με δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι κατέχουν κάποιοι γιόγκι, που υποστηρίζουν ότι η ανθρώπινη αορατότητα δεν είναι μονάχα εφικτή, αλλά μπορεί επίσης και να γίνεται με τον έλεγχο του ατόμου. Παραλληλίζει επίσης το φαινόμενο με αναφορές σχετικές με απαγωγές από εξωγήινους. Σε πολλές τέτοιες αναφορές τα θύματα των απαγωγών έχουν ισχυριστεί ότι οι απαγωγείς τους μπορούν να γίνονται ορατοί και αόρατοι όποτε θέλουν, μαζί με άλλα φαινόμενα αορατότητας όπως να περνούν μέσα από τα τείχη των διαστημοπλοίων, τα οποία εμφανίζονται ή εξαφανίζονται κατά βούληση των εξωγήινων.


Εάν οι ιστορίες για την αορατότητα που αναφέρουν οι άνθρωποι είναι αληθινές, βρισκόμαστε απέναντι σε ένα πραγματικά περίεργο φαινόμενο. Εντωμεταξύ, η Donna Higbee συνεχίζει να το ερευνά και να συλλέγει πληροφορίες και εμπειρίες από όλους όσους θέλουν να τις μοιραστούν.


Υπάρχει κάποιου είδους απόδειξη; Υπάρχουν φωτογραφίες;


Έχουν υπάρξει κάποιες περίεργες φωτογραφίες που υποτίθεται ότι δείχνουν μερική ανθρώπινη αορατότητα. Μια από αυτές έχει τίτλο 'έχασε το κεφάλι της' και προέρχεται από το Las Vegas. Όταν πάρθηκε η φωτογραφία μέσα σε ένα ξενοδοχείο, μια γυναίκα πέρασε μπροστά από τον άνθρωπο που φωτογράφιζε αλλά φαινόταν σα να μην έχει κεφάλι. Ο κορμός της, η ζακέτα και το λουρί από την τσάντα της φαίνονται καθαρά, όχι όμως και το κεφάλι της. (Η φωτογραφία βρίσκεται στην ιστοσελίδα coasttocoastam.com).


Σε μια άλλη φωτογραφία που απεικονίζει μια ομάδα από στρατιώτες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ένας από τους στρατιώτες που βρίσκεται στην πίσω πλευρά της σκηνής φαίνεται σα να είναι διαφανής. Πρόκειται για ανωμαλία της φωτογραφίας, για περίπτωση φαντάσματος ή αποτελεί μια περίπτωση ανθρώπινης αορατότητας; (Η φωτογραφία είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα ghoststudy.com).


Εθελούσια αορατότητα


Οι παραπάνω περιπτώσεις αφορούν σε ανθρώπους που φαίνεται ότι έγιναν αόρατοι με τρόπο αυτόματο και χωρίς τη θέλησή τους ή κάποια δική τους προσπάθεια. Αλλά τι γίνεται εάν κάποιος θέλει να γίνει αόρατος; Υπάρχει κάποια μέθοδος που μπορεί να το πετύχει;


* Υπάρχει μια ανεπιβεβαίωτη ιστορία από έναν άνθρωπο που πέτυχε την αορατότητα με τη χρήση ενός ηλεκτρικού κράνους που είχε εφεύρει το 1934. Μπροστά από μάρτυρες, σύμφωνα με την ιστορία, έβαλε το κράνος στο κεφάλι του, μπήκε μέσα σε έναν θάλαμο και άγγιξε κάποιες επαφές επάνω από το κεφάλι του. Τότε, άνοιξε ένα ηλεκτρικό ρεύμα και έγινε σταδιακά αόρατος, από τα νύχια ως το κεφάλι. Μπορούσαν να νιώσουν το σώμα του νεαρού επιστήμονα εάν το άγγιζαν, αλλά δεν μπορούσαν να τον δουν. Πραγματικότητα, ή κάποιο ταχυδακτυλουργικό κόλπο;


* Κάποιοι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έρχονται σε επαφή με οντότητες από άλλους κόσμους, μέσω των οποίων μπορούν να κάνουν αόρατα κάποια μικρά αντικείμενα, αλλά κάποιες φορές ακόμα και το ίδιο τους το σώμα.


* Διάφοροι επιστήμονες προσπαθούν να κατασκευάσουν μανδύες που όταν κάποιος τους φοράει θα φαίνεται διαφανής, αφήνοντας να φανεί οτιδήποτε βρίσκεται από πίσω του. Τέτοιοι μανδύες που αποτελούν αντικείμενο έρευνας από επιστήμονες στο Τόκιο και άλλα μέρη, δεν προσφέρουν πραγματική αορατότητα αλλά ένα είδος οπτικού καμουφλάζ.


* Τέλος, ο Richard Bartle ισχυρίζεται πως ξέρει τον τρόπο για να φτιάξει μπογιά αορατότητας (Invisibility Paint - mud.co.uk/richard/sbos18.htm). Η συνταγή του περιλαμβάνει ιστούς από άνθη καλαμποκιού, μίσχους από μάτια γαστερόποδων και το κεντρί από μια 'δηλητηριώδη γάτα', μεταξύ άλλων. Τα τρελά αυτά συστατικά κάνουν την κατασκευή της συνταγής να μοιάζει ανέφικτη, πράγμα που σίγουρα ισχύει, εφόσον η συνταγή αυτή αποτελεί μια χιουμοριστική προσέγγιση του θέματος. Αν ωστόσο κάποιος καταφέρει να κατασκευάσει την μπογιά με τη χρήση της συνταγής, ας μην την κρατήσει μόνο για τον εαυτό του!!

Χάρι Χουντίνι

Ο Μάγος της Απόδρασης. Ο Νικητής του Θανάτου. Ο Μέγας Καλλιτέχνης της Ζωής. Μαιτρ της Διαφυγής. Ο Άνθρωπος που αψήφησε όλους τους Γνωστούς Φυσικούς Νόμους. Αυτά και άλλα πολλά θα πούμε για τον Μάγο Χουντίνι. Ακόμη ας ξανά δούμε γιατί ΕΣΥ δεν είσαι Μάγος? Ακόμη? Γιατί δεν έχεις ακόμη επιλέξει την Διαφυγή, την Απόδραση? Τι σε εμποδίζει? Για να δούμε!!!


Κάποτε πέρασε από αυτό το Συμπαντικό Κόσμο ένας κάποιος που τον έλεγαν Χουντίνι και ήταν Μάγος. Δεν ήταν καθόλου γνωστός στον κόσμο όταν ξεκίνησε και ο ίδιος ούτε που φανταζόταν ότι κάποτε το όνομα του θα γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας με τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Του αρκούσε να κάνει τα παιδιά χαρούμενα, αλλά και τους μεγάλους που έχουν μέσα τους ακόμα διατηρήσει την παιδικότητα, την Αγνότητα και την Αγάπη τους στα Θαύματα.



Στην Αρχή όλα ήταν ωραία και εύκολα. Αργότερα όμως κάτι έλειπε. Ό μάγος που ακόμη δεν ήταν Μάγος είχε βαρεθεί κάθε βράδυ τα ίδια και τα ίδια. Ο αρχικός του ενθουσιασμός είχε φύγει και φυσικά αυτό φαινόταν και στο κοινό του. Συζητούσε με τον εαυτό του ακόμη και την περίπτωση να τα παρατήσει και να αφοσιωθεί σε μια δουλειά συμβατική όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Φτάνει κάποια στιγμή στην ζωή του πολεμιστή που θέλει να τα παρατήσει νομίζοντας πως είναι άσκοπα αυτά που κάνει. Αλλά αυτήν ακριβώς την στιγμή ο πολεμιστής της Γνώσης δεν μπορεί να ξεφύγει πλέον, είναι ήδη δέσμιος της Δύναμης που ψάχνει.


Όταν κυνηγάς την Δύναμη σε κυνηγάει και αυτή. Όταν κοιτάς την Άβυσσο σε κοιτάει και αυτή και όταν ζητάς την Αθανασία σε αναζητάει και Αυτή. Αν έχεις μπει στο μονοπάτι του πολεμιστή δεν υπάρχει γυρισμός.


Όταν ξαφνικά ο Χουντίνι και μέσα από την πειθαρχεία και την απόκτηση της Δύναμης κάτι άλλαξε.. Άλλαξε η Θέληση του, ξεκαθάρισε ο Σκοπός του. Γιατί όταν έχεις ένα Άκαμπτο Σκοπό, και κινείσαι προς αυτόν με όλο σου το "Είναι δημιουργείς μια νέα πραγματικότητα. Και αυτό είναι που βλέπουν οι άλλοι, οι συνηθισμένοι, το πλήθος, αυτοί που κινούνται και ζουν χωρίς να ξέρουν ούτε γιατί, ούτε πως, με θαυμασμό και το ονομάζουν Μαγεία.


Θρυλικός Μάγος της Ζωής, της παραπλάνησης και της μεταμόρφωσης ο Χουντίνι. Αινιγματική προσωπικότητα για τον κόσμο της Λογικής. Άριστος Γνώστης απίθανων Μαγικών Η απόδραση μέσα από μπαούλο ήταν το καλύτερο του, ένας άσος στα κόλπα με τραπουλόχαρτα, γυμνάστηκε σκληρά και παράλληλα καλλιέργησε το ταλέντο του στις αποδράσεις, που τον έκανε διάσημο στα πέρατα του κόσμου.


Γεννημένος στη Βουδαπέστη το 1874, ο Χουντίνι -κατά κόσμον Εριχ Βάις- μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Αμερική σε ηλικία τεσσάρων ετών και από τα 10 έδωσε τις πρώτες παραστάσεις ως "Εριχ ο Μεγάλος”. Τρία χρόνια αργότερα, διάβασε τη βιογραφία του διάσημου Γάλλου Μάγου Ζαν Ρομπέρ Χουντίν, από τον οποίο πήρε το καλλιτεχνικό όνομά του, και άλλαξε την ζωή του.


Το 1916 έκανε και το κινηματογραφικό ντεμπούτο του και υπήρξε πρωταγωνιστής έξι ταινιών. Δύο τις σκηνοθέτησε ο ίδιος «The Soul of Bronze» και «The Haldane of the Secret». Η λεωφόρος του Χόλυγουντ φέρει και το δικό του αστέρι.


Υποσχόταν 100 δολάρια στον θεατή που θα παρουσίαζε ένα ζευγάρι χειροπέδες ικανό να του «αντισταθεί». Ποτέ δεν χρειάστηκε να πληρώσει, γιατί ποτέ τίποτα δεν του αντιστάθηκε. Έβαζε αστυνομικούς να τον κλείνουν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια, σε κανένα από αυτά δεν έμεινε για πολύ.


Αναμετρήθηκε αμέτρητες φορές με τον θάνατο και βγήκε νικητής. Θάφτηκε ζωντανός, βούτηξε σε ποτάμια αλυσοδεμένος, εγκλωβίστηκε σε χρηματοκιβώτια δεμένος χειροπόδαρα.. Έκανε ότι μπορεί να φανταστεί ένας λογικός νους και πάντα κέρδιζε.


Ο κόσμος μέσα στην δεισιδαιμονία και την ηλιθιότητα που ζει άρχισε να προσδίδει υπερφυσική διάσταση στις ικανότητές του. Ο μύθος λέει ότι πέθανε σε μια απόπειρα διαφυγής από δεξαμενή γεμάτη νερό, όμως η αλήθεια είναι πως ο ίδιος ήθελε να πεθάνει για να επιστρέψει. Ήθελε να αποδράσει από τον θάνατο. Κατά κάποιο τρόπο και αυτό το κατάφερε. Ξέφυγε από τον θάνατο.. Έγινε Αθάνατος.


Σε ποιό πραγματική διάσταση τώρα.. στις 22 Οκτωβρίου του ’26, στο Μόντρεαλ, νεαροί φοιτητές τον προκάλεσαν να κάνει επίδειξη της τρομερής αντοχής του στις γροθιές. Ήταν ένα κόλπο συνηθισμένο, όμως το χτύπημα τον βρήκε απροετοίμαστο και του διέλυσε τα σπλάχνα. Πριν προλάβει να μπει σε πνευματική κατάσταση τον χτύπησε ένας αθλητής της πυγμαχίας με μεγάλη δύναμη και τον διέλυσε.


Αν είχε προλάβει να προετοιμαστεί δεν θα πάθαινε τίποτε. Έφυγε αλλόκοτα και ανορθόδοξα όπως αλλόκοτα και ανορθόδοξα για την ακατανόητη λογική αυτού του Σύμπαντος είχε ζήσει.


Αλλά είπαμε είχε βάλει στόχο να ξεφύγει από τον θάνατο. Είχε πει "Αν υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κάποιος από τον Θάνατο, ο Χουντίνι θα επιστρέψει” Αυτό είναι Άκαμπτος Σκοπός που τόσο συχνά μιλάω γι αυτόν. Να ξέρεις τι θέλεις, να ξέρεις ποιός είναι ο Σκοπός σου με τέτοια Δύναμη που να μην μπορεί να σου αντισταθεί ούτε ο Θάνατος.


Ο Χουντινι λάτρευε την μητέρα του και μετά τον θάνατό της άρχισε να προκαλεί μέντιουμ και ψευτοεπιστήμονες σε όλον τον κόσμο να έρθουν, αν μπορούν, σε επαφή με το πνεύμα της. Ο Χουντίνι ήταν μέλος του συμβουλίου του επιστημονικού περιοδικού «Scientific American το οποίο έδινε πριμ 10.000 δολαρίων σε όποιον μπορούσε να ανακαλύψει τα τελευταία λόγια της πεθαμένης μητέρας του Χουντίνι τα οποία μόνο ο ίδιος γνώριζε. Πολλά από τα μέντιουμ που ο μάγος επισκέφθηκε είχαν ήδη εξαπατήσει επιστήμονες και ακαδημαϊκούς.


Απώτερος στόχος του ήταν να αποδείξει την απάτη τους. Σε πολλές περιπτώσεις ο Χουντίνι επισκέφθηκε τα μέντιουμ μεταμφιεσμένος και συνοδεία αστυνομικών ή δημοσιογράφων. Ξεσκέπασε πολλούς απατεώνες, ενίοτε μπροστά σε κινηματογραφικές κάμερες. Το διασημότερο μέντιουμ που έπεσε «θύμα» του Χουντίνι ήταν η Μίνα Κράντον από τη Βοστώνη, η δράση της οποίας αποτέλεσε και το θέμα του βιβλίου του, «Α magician among spirits» «Ένας μάγος ανάμεσα σε πνεύματα».

Ο Μάγος Χουντίνι

Γνωστός ως ο «Βασιλιάς της Τράπουλας» και ο «Βασιλιάς των Αλυσίδων»!
Ένας Θρύλος, ως ο άνθρωπος που δραπετεύει από ζουρλομανδύες, σχοινιά, χειροπέδες, αλυσίδες, ακόμα και από κελιά φυλακών.
Το 1913 πραγματοποίησε ίσως το πιο γνωστό του νούμερο. Κατάφερε να απελευθερωθεί από έναν γυάλινο θάλαμο, γεμάτο με νερό, μέσα στον οποίο ήταν κρεμασμένος ανάποδα.
Πέντε χρόνια αργότερα εξαφάνισε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Νεοϋορκέζων έναν τεράστιο ελέφαντα 10 τόνων!


Έκανε πάντα μπάνιο σε παγωμένο νερό.
Έτρωγε πάντα ελάχιστα και πολύ προσεκτικά.
Κοιμόταν πολύ λίγο και ποτέ σε κρεβάτι μαλακό.
Πιλοτάρισε το πρώτο αεροπλάνο στην Αυστραλία.
Ήταν απόλυτα πιστός σύντροφος στην σύζυγο του.
Άψογα γυμνασμένος.
Απόλυτα πειθαρχημένος.
Είχε έναν Αδυσώπητα Άκαμπτο Σκοπό.
Δεν ένοιωθε φόβο και είχε μεγάλη διαύγεια Πνεύματος.


Υπάρχει Μαγεία σε αυτό το Σύμπαν, και θα την δεις μόνο αν είσαι πρόθυμος να την ζήσεις, να την ακολουθήσεις. Θα την δεις μόνο αν καταφέρεις να είσαι πειθαρχημένος σαν ένας πολεμιστής. Αυτό είναι που πολλοί άνθρωποι σου έχουν δείξει και πως γίνεται και πως το κάνουν. Αλλά δεν θέλεις να το πιστέψεις γιατί έχεις μάθει να πιστεύεις και όχι να δρας


Μπορείς να κάνεις μπάνιο με κρύο νερό? Μπορείς να τρως ελάχιστα, να κοιμάσαι ακόμη ποιό ελάχιστα και να είσαι συνεπής στα λόγια και στις Σκέψεις σου? Να είσαι πιστός στην, στον σύντροφο σου? Να έχεις έναν Άκαμπτο Σκοπό?


Όχι δεν μπορείς το ξέρω…. Γι αυτό δεν είσαι πολεμιστής και δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι Μάγος.

Χωρίς φαγητό και νερό εδώ και… 70 χρόνια!

Ένας άνδρας από την Ινδία ισχυρίζεται ότι δεν έχει βάλει καθόλου φαγητό και νερό στο σώμα του εδώ και 70 χρόνια.

Ο Prahlad Jani Mataji νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στη πόλη Ahmedabad, όπου καθημερινά ελέγχεται η κατάσταση της υγείας του από μία ομάδα γιατρών και ερευνητών που πιστεύουν ότι η μελέτη της κατάστασής του μπορεί να σώσει ζωές.


Τώρα, έχουν περάσει έξι ημέρες χωρίς ο 82χρονος άνδρας να φάει το παραμικρό ή να πιει μία γουλιά νερό και οι γιατροί έκπληκτοι παρατηρούν ότι το σώμα του δεν έχει παρουσιάσει ακόμη κάποια παρενέργεια από την πείνα ή την αφυδάτωση.


Ο κ. Jani ισχυρίζεται ότι τον παράτησε η οικογένειά του όταν αυτός ήταν στην ηλικία των επτά ετών και, έπειτα, έζησε σαν περιπλανώμενος μάγος, χρησιμοποιώντας και εξασκώντας μόνο τη δύναμη του πνεύματος. Πιστεύει ότι υποστηρίζεται από μία θεά της Ινδίας η οποία τον «εφοδιάζει» με το «ελιξήριο της ζωής» απευθείας στον ουρανίσκο του!


Οι ισχυρισμοί του έχουν υποστηριχθεί από έναν Ινδό γιατροί που ειδικεύεται στους ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι έχουν υπερφυσικές ικανότητες, αλλά έχουν, επίσης, απορριφθεί από άλλους ως απάτη.


Ωστόσο, ο Ινδικός Οργανισμός Ανάπτυξης και Αμυντικής Έρευνας, οι επιστήμονες του οποίου δουλεύουν πάνω στο σχεδιασμό και την ανάπτυξη νέων αεροσκαφών, πυραύλων και βομβών, πιστεύουν ότι ο κ. Jani μπορεί να τους φανεί χρήσιμος και να τους διδάξει να βοηθήσουν τους στρατιώτες να μπορούν να αντέχουν και να επιζήσουν περισσότερο σε περίπτωση που δεν έχουν τροφή, νερό ή όταν κουβαλάνε τραυματίες στρατιώτες.


«Αν οι ισχυρισμοί του κ. Prahlad Jani αληθεύουν, τότε θα πρόκειται για μία σημαντική ανακάλυψη στην Ιατρική», είπε ο Δρ. G Ilavazhagan, διευθυντής του Ινστιτούτου Αμύνης, Φυσιολογίας και Επιστημών.


«Θα είμαστε σε θέση να σώσουμε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών, υψηλών υψομέτρων, θαλάσσιων ταξιδίων και άλλων φυσικών ή ανθρώπινων υπερβολικών καταστάσεων. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους σχετικά με την επιβίωσή τους σε δύσκολες καταστάσεις, με λίγη τροφή και νερό ή καθόλου από αυτά».


Μέχρι στιγμής, ο κ. Prahlad βρίσκεται διαρκώς σε εξονυχιστική παρακολούθηση. Δεν έχει φάει τίποτα, ούτε έχει πιει κάτι εδώ και έξι ημέρες και, παρομοίως, δεν έχει αποβάλει καθόλου ούρα. Παραμένει σε πολύ καλή υγειακή κατάσταση και δεν δείχνει καθόλου σημάδια παρακμής ή αλλοίωσης.


Οι γιατροί θα συνεχίσουν να τον παρατηρούν καθημερινά για τις επόμενες 15 ημέρες και πιστεύουν ότι θα δούνε επιτέλους κάποια αλλαγή στο σώμα του (χάσιμο βάρους, αλλαγή χρώματος, κ.τ.λ.).


Η μεγαλύτερη καταγραφή που έχει σημειωθεί ποτέ για άνθρωπο χωρίς φαγητό είναι 74 ημέρες, ενώ ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει για παραπάνω από 50 ημέρες.

Προαισθήσεις για μεγάλες καταστροφές

Προαισθήσεις για μεγάλες καταστροφές: σκιες που προηγούνται των τραγικών γεγονότων

Τα ατυχήματα και οι καταστροφές είναι δυστυχώς ένα κομμάτι της ζωής μας. Επειδή οι καταστροφές επηρεάζουν τόσους πολλούς ανθρώπους, έχουν μελετηθεί με μεγάλη επιμονή. Ωστόσο, κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη καταστροφή εγείρονται τα ίδια ερωτήματα. Πως μπόρεσε κάτι τέτοιο να συμβεί; Θα μπορούσε μήπως να έχει προληφθεί; Γιατί κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι άλλοι όχι; Υπάρχει πράγματι κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυχαίο ατύχημα, ή υπάρχει ένα κρυμμένο νόημα σε κάθε καταστροφή;

H καταστροφή στο Aberfan και άλλες περιπτώσεις

Η καταστροφή στο Aberfan της Ουαλίας

Οπωσδήποτε οι καταστροφές έχουν ερευνηθεί εξονυχιστικά. Και συχνά κάποια έρευνα στο βάθος πιθανότατα θα αποκαλύψει μια κρυφή πλευρά τους. Υπάρχει όμως μια πτυχή των καταστροφών που έχει σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί. Σε κάθε πραγματικά μεγάλη καταστροφή έχουν υπάρξει αναφορές σχετικά με προαισθήσεις που προέβλεψαν την καταστροφή. Εάν αυτές οι προαισθήσεις είναι αληθινές, τότε εγείρονται κάποιες προφανείς ερωτήσεις. Είναι αυτές οι προαισθήσεις ακριβείς; Ποιος τις έχει; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος που θα μπορούσαμε να τιθασεύσουμε τη δύναμη του ανθρώπινου νου, για να βοηθηθούμε στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών.

Απ 'ότι φαίνεται η πλειοψηφία των προαισθήσεων είναι προφητικά όνειρα που προβλέπουν καταστροφές. Αυτό εικονογραφείται τέλεια στην παρακάτω περίπτωση. Το 1914, εκατόν είκοσι ναύτες από τη Νέα Γη του Καναδά απομονώθηκαν σε ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Λόγω της αμέλειας του καπετάνιου του πλοίου και άλλων, η απουσία των εγκαταλειμμένων ανδρών δεν έγινε αισθητή για δυο μέρες και για δυο νύχτες. Όταν τους διέσωσαν, οι περισσότεροι από τους μισούς είχαν πεθάνει. Αυτή ήταν η χειρότερη καταστροφή που χτύπησε την ναυτική κοινωνία στην περιοχή της Νέας Γης για πολλά χρόνια.

Όμως η καταστροφή αυτή δεν είχε συμβεί χωρίς προειδοποίηση. Ένας από τους 55 επιζώντες ανέφερε αργότερα ένα όνειρό του που είχε δύο βδομάδες πριν από την καταστροφή. Σύμφωνα με την αναφορά του Cassie Brown για το συμβάν: "Ο John Howlet υπέφερε από έναν φριχτό εφιάλτη πριν από βδομάδες. Στο όνειρό του βρισκόταν σε ένα βουνό από πάγο, χαμένος και παγωμένος. Ήταν μόνος του, τρομερά και φοβερά μόνος, αλλά οπουδήποτε και να περιπλανιότανε υπήρχαν θαμπά και ακαθόριστα 'πράγματα' επάνω στον πάγο γύρω από αυτόν, πράγματα χωρίς κάποιο σαφές σχήμα που θα μπορούσε να αναγνωρίσει. Κάποια στιγμή βρέθηκε να περπατάει ανάμεσά τους, χωρίς να μπορεί να βρει το δρόμο του, απορώντας τι ήταν αυτά τα πράγματα που τον τρόμαζαν τόσο πολύ. Στο όνειρό του μετρούσε, μετρούσε, μετρούσε... Μετρούσε ακόμα τις λευκές μορφές μέχρι που ξύπνησε τρεμάμενος και με φοβερή κατάθλιψη. "

Δυστυχώς το όνειρο δεν ήταν αρκετό για να τον κάνει να μην συμμετάσχει στο πλήρωμα του καραβιού, τα περισσότερα μέλη του οποίου θα πέθαιναν μέσα σε λίγες ημέρες. Και μόνο μετά από το τραγικό συμβάν μπόρεσε να αναγνωρίσει τις λευκές θολές μορφές και το τι πραγματικά αντιπροσώπευαν: σώματα καλυμμένα με χιόνι.

Στην ιδανική περίπτωση μια προαίσθηση θα έπρεπε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προλάβει και να αποτρέψει μια καταστροφή. Η παρακάτω περίπτωση αποτελεί ένα καλό παράδειγμα σχετικά με κάποιον που μπόρεσε να χρησιμοποιήσει μία προαίσθησή του με θετικό τρόπο.

Στις 7 Μαΐου του 1915 το βρετανικό υπερπολυτελές πλοίο Lusitania βυθίστηκε από μία γερμανική τορπίλη, προκαλώντας το θάνατο σχεδόν 1200 ανθρώπων. Από πολλές απόψεις η καταστροφή ήταν αναμενόμενη. Πρώτον, υπήρχε πολεμική κατάσταση μεταξύ της Γερμανίας και της Αγγλίας. Δεύτερον, είχαν υπάρξει πολλές διαφημίσεις της γερμανικής πρεσβείας σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, που προειδοποιούσαν ότι οι ταξιδιώτες που θα διέσχιζαν τον Ατλαντικό το έκαναν με δικό τους ρίσκο.

Παρ' όλα αυτά, η γνώμη που υπερίσχυε στον κόσμο ήταν πως οι γερμανοί δε θα έκαναν επίθεση σε ένα επιβατικό πλοίο. Δυστυχώς είχαν άδικο και πολλοί άνθρωποι πνίγηκαν. Και στην περίπτωση αυτή είχαν αναφερθεί κάποιες προαισθήσεις. Μία επιβάτης, την ώρα που είδε το πλοίο για πρώτη φορά, ένιωσε εξαιρετικά άβολα και αδιάθετα και ανησύχησε για την ασφάλειά της. Επίσης, τη μέρα πριν από την αναχώρηση η μασκότ του πλοίου, μία μικρή μαύρη γάτα, εγκατέλειψε το πλοίο κάνοντας πολλούς ανθρώπους του πληρώματος να χαρακτηρίσουν το γεγονός ως κακό οιωνό. Ωστόσο, η πιο ισχυρή προαίσθηση προήλθε από τον επιτυχημένο έμπορο υποδημάτων Edward Bowen από τη Βοστόνη της Μασαχουσέτης. Ο Bowen είχε κλείσει εισιτήριο για το Lusitania, αλλά τη μέρα πριν την αναχώρηση έγινε ανεξήγητα ανήσυχος. Ακύρωσε το εισιτήριο. Αργότερα είπε στους φίλους του: "Δημιουργήθηκε ένα αίσθημα μέσα μου, ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί στο Lusitania. Το συζήτησα με τη σύζυγό μου και αποφασίσαμε να ακυρώσουμε τα εισιτήριά μας, παρόλο που είχα μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση στο Λονδίνο. "

Ίσως μία από τις πιο επαληθευμένες και πιο φημισμένες περιπτώσεις προαίσθησης πριν από καταστροφή σχετίζεται με τα τραγικά γεγονότα της 21ης Οκτωβρίου του 1966 στο Άμπερφαν της Ουαλίας. Τη μέρα εκείνη 116 παιδιά και 28 ενήλικοι σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε ένα μεγάλο βουνό από κάρβουνο και έθαψε μία μικρή περιοχή της πόλης, μαζί με ένα δημοτικό σχολείο που ήταν γεμάτο με παιδιά. Η καταστροφή έπληξε σχεδόν κάθε οικογένεια στην πόλη και εξολόθρεψε μια ολόκληρη γενιά παιδιών της πόλης. Ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που είχε ποτέ πλήξει το Άμπερφαν.

Μετά την καταστροφή, άρχισαν να εμφανίζονται αναφορές για προαισθήσεις σχετικά με το γεγονός. Η μητέρα ενός από τους αποθανόντες μαθητές ανέφερε ότι ο δεκάχρονος γιος της, που είχε πεθάνει στην καταστροφή, είχε ένα όνειρο την προηγούμενη ημέρα, που προέβλεπε το συμβάν. Το παιδί είχε πει στη μητέρα του: "Είδα στον ύπνο μου πως πήγα στο σχολείο, αλλά δεν υπήρχε σχολείο. Κάτι μαύρο το είχε σκεπάσει ολόκληρο." Μία βδομάδα πριν, ο Alexander Venn είχε μια δυνατή προαίσθηση ότι θα γινόταν μία μεγάλη καταστροφή που είχε σχέση με κάρβουνο. Είπε στη γυναίκα του, "κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί και δε θα είναι μακριά από εδώ."

Οι αναφορές για προαισθήσεις είχαν έρθει από όλη την Ουαλία και την Αγγλία. Μία γυναίκα είχε έναν εφιάλτη ότι πνιγόταν σε μια βαθιά 'μαυρίλα'. Κάποιος άλλος ονειρεύτηκε ένα μικρό παιδί που είχε θαφτεί από μια μεγάλη καθίζηση του εδάφους. Κάποιος είδε καθαρά ένα σχολείο να είναι θαμμένο από έναν σωρό κάρβουνου και σωστικά συνεργεία που προσπαθούσαν να ξεθάψουν τους επιζώντες. Μία γυναίκα ξύπνησε από έναν εφιάλτη, όπου είχε δει πως την είχαν θάψει ζωντανή.

Το πρωί της καταστροφής η κυρία Sybil Brown ξύπνησε από ένα όνειρο στο οποίο είδε παιδιά να απειλούνται από μία μεγάλη 'μαύρη κυματιστή μάζα'. Πιθανότατα η πιο καθαρή προαίσθηση ήταν αυτή ενός άντρα από την βορειοδυτική Αγγλία που ισχυρίστηκε πως τη νύχτα πριν από την καταστροφή, είδε ένα όνειρο που αποτελούνταν μόνο από γράμματα που εμφανίζονταν με εκτυφλωτικό φως, A-B-E-R-F-A-N. Τη δεδομένη στιγμή το όνειρο δεν είχε κάποιο νόημα γι' αυτόν. Μετά από ώρες ανακάλυψε με φρίκη τη σημασία του...

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των αναφερθέντων προαισθήσεων, τρεις διαφορετικοί ανεξάρτητοι οργανισμοί συνέταξαν μία έρευνα για τις προαισθήσεις. Στο τέλος συνδέθηκαν οι τρεις μελέτες και το αποτέλεσμα έδειξε ότι υπήρξαν πάνω από 24 ξεχωριστά επεισόδια προαίσθησης για την καταστροφή στο Aberfan. Ο λονδρέζος ψυχίατρος J.C. Barker ηγήθηκε της έρευνας. Στα συμπεράσματά του έγραψε ότι "έχει έρθει πλέον ο καιρός που θα πρέπει να δούμε κατά πρόσωπο τις προσπάθειες απόδειξης ή απόρριψης του φαινομένου των προαισθήσεων. Θα πρέπει να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεργασίας και να διευκολύνουμε την έρευνα ώστε να προλάβουμε μελλοντικές καταστροφές." Ο Δρ. Barker έκανε ακριβώς αυτό, ιδρύοντας το Βρετανικό Γραφείο Προαισθήσεων. Για την ώρα ωστόσο, το γραφείο δεν έχει ακόμα καταφέρει να προλάβει καμία καταστροφή, αν και είχαν κάποιες περιορισμένες επιτυχίες στην πρόβλεψή τους.

Η περίπτωση του Τιτανικού

Το ναυάγιο του Τιτανικού παραμένει το πιο διάσημο ναυάγιο όλων των εποχών. Δεν εκπλήσσει επίσης το γεγονός, ότι αντιπροσωπεύει την ισχυρότερη περίπτωση ακριβών προαισθήσεων για μια καταστροφή.

Η ιστορία του Τιτανικού είναι αρκετά γνωστή. Στις 14 Απριλίου του 1912, ο Τιτανικός χτύπησε επάνω σε ένα παγόβουνο και βούλιαξε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, παίρνοντας μαζί του πάνω από 1500 ζωές. Η έλλειψη επαρκών σωστικών λέμβων έχει συχνά θεωρηθεί ως η κυριότερη αιτία για τον μεγάλο αριθμό σε απώλειες ζωών, οι ειδικοί ωστόσο ισχυρίζονται ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι λόγοι που ευθύνονται για το τραγικό γεγονός, συμπεριλαμβάνοντας οτιδήποτε από κακή κατασκευή των στεγανών θαλάμων, μέχρι και την αποτυχία στο να δοθεί προσοχή σε πολυάριθμες προειδοποιήσεις σχετικά με την ύπαρξη παγόβουνων στην περιοχή. Αυτό όμως που είναι σημαντικό εδώ, είναι ο τεράστιος αριθμός προαισθήσεων που είχαν προβλέψει την καταστροφή.

Πιθανόν η πρώτη προαίσθηση προέρχεται από τον συγγραφέα Morgan Robertson, που δημοσίευσε το 1898 μία νουβέλα για ένα ναυάγιο. Παρόλο που αυτό είχε γίνει 14 χρόνια πριν από το ναυάγιο του Τιτανικού, η νουβέλα που λεγόταν 'Ματαιότητα' (Futility) φαίνεται ότι περιέγραφε με ακρίβεια της καταστροφή του Τιτανικού. Ο αριθμός των ομοιοτήτων πάει πολύ πιο πέρα από τη σύμπτωση. Στη νουβέλα το πλοίο λεγόταν 'Τιτάνας' (Titan). Είχε το ίδιο μέγεθος με τον Τιτανικό και μετέφερε τον ίδιο αριθμό επιβατών. Στη νουβέλα, το πλοίο επίσης χτύπησε επάνω σε ένα παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό στα μέσα του Απρίλη και βυθίστηκε με απώλεια πάνω από τους μισούς επιβάτες εξαιτίας της ύπαρξης πολύ λίγων σωστικών λέμβων. Η κατασκευή του Τιτανικού ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου του 1909 από τους Harland και Wolff, ενώ η ιδέα για την κατασκευή ενός μεγάλου υπερπολυτελούς πλοίου υπήρχε από το 1907, αρκετά χρόνια δηλαδή μετά από τη συγγραφή της περίφημης νουβέλας.

Ένας άλλος συγγραφέας, ο W.T. Stead, έγραψε πολυάριθμες ιστορίες και άρθρα στα οποία προέβλεπε ότι ένα τεράστιο υπερωκεάνιο γραμμής θα βυθιζόταν με απώλειες πάνω από το ήμισυ των επιβατών και πάλι λόγω έλλειψης επαρκών σωστικών λέμβων. Ο Stead ενδιαφερόταν επίσης για ψυχικούς (μέντιουμ) και κατέγραψε τις επισκέψεις του σ΄ αυτούς. Είχε λάβει τρεις ξεχωριστές προειδοποιήσεις που μπορούν εύκολα να συνδεθούν με την καταστροφή του Τιτανικού. Η μία από αυτές ήταν ότι "το ταξίδι θα ήταν επικίνδυνο τον μήνα Απρίλη του 1912". Κάποιος άλλος του είχε πει ότι θα εμπλεκόταν "στα μέσα μιας καταστροφής που σχετιζόταν με νερό" η οποία θα αφορούσε το θάνατο περισσότερων από 1500 ανθρώπων. Ένας κληρικός, όταν άκουσε για την κατασκευή του Τιτανικού, επηρεάστηκε τόσο πολύ από τα προαισθήματά του, που έγραψε στον Stead μία πρόβλεψη ότι ο Τιτανικός επρόκειτο να βυθιστεί. Παρ' όλες αυτές τις προειδοποιήσεις, ο Stead πήρε εισιτήριο στον Τιτανικό και πέθανε στην καταστροφή.

Αρκετοί άνθρωποι όμως έλαβαν στα σοβαρά τις προαισθήσεις τους και ακύρωσαν τα εισιτήριά τους. Ο δεύτερος μηχανικός Colin MacDonald αρνήθηκε τη θέση του στον Τιτανικό, εξαιτίας μίας αίσθησης ότι κρεμόταν μία απειλή καταστροφής πάνω από αυτόν. Ακόμα και μερικοί από τους πλούσιους και διάσημους επιβάτες είχαν νιώσει κάπως περίεργα. Οι J.P. Morgan και Vanderbilt ακύρωσαν και οι δύο τα εισιτήριά τους, επικαλούμενοι του δεισιδαιμονικού φόβου που είχαν στο να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι με ένα κατασκευασμένο πλοίο.

Ένας άλλος άνθρωπος που ήταν μέλος του πληρώματος έλαβε επίσης μια προειδοποίηση, αλλά απέτυχε να αντιδράσει σ' αυτήν αποτελεσματικά. Ο Luigi Gatti, μάνατζερ του ελεγκτικού γραφείου του Τιτανικού, υπέγραψε για τον Τιτανικό, παρά το γεγονός ότι η γυναίκα του ήταν αντίθετη με την ιδέα. Είχε μία προαίσθηση σχετικά με τη δουλειά του συζύγου της στο τεράστιο πλοίο και ένιωθε παράξενα σχετικά μ' αυτό.

Μία από τις πιο δραματικές προαισθήσεις έλαβε χώρα όταν ο Τιτανικός πέρναγε από το Isle of Wight της Αγγλίας. Εκατοντάδες άνθρωποι είχαν στηθεί στην ακτή για να δουν το μεγαλύτερο πλοίο του κόσμου. Μεταξύ αυτών ήταν η οικογένεια Marshall, που στην αρχή είχαν ενθουσιαστεί στη θέα του τεράστιου πλοίου. Μετά, ξαφνικά, η κυρία Marshall άρχισε να φωνάζει με τρόμο: "Θα βυθιστεί! Αυτό το πλοίο πρόκειται να βυθιστεί! Κάντε κάτι! Είσαστε τόσο τυφλοί που θα τους αφήσετε να πνιγούν; Σώστε τους! Σώστε τους!!"

Μία από τις πιο δραματικές περιπτώσεις προαισθήσεων συνέβη κατά τη διάρκεια των τελευταίων στιγμών της καταστροφής. Ο αξιωματικός Archibald Gracie δεν μπορούσε να βρει κάποια θέση στη σωστική λέμβο και είχε πέσει στα παγωμένα νερά καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Όπως λέει, "ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή, που ξεφύτρωσε μέσα μου η σκέψη πως είχα έρθει μπροστά στην τελευταία στιγμή της ζωής μου. Ήθελα να εξηγήσω το πώς πέθανα στους αγαπημένους μου στο σπίτι. Καθώς κολυμπούσα κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού, προσευχήθηκα το πνεύμα μου να μπορούσε να πάει σε κείνους και να τους πει, 'Αντίο, ώσπου να ξανασυναντηθούμε στον Παράδεισο'... Σκέφτηκα πως εάν προσευχόμουν αρκετά έντονα, αυτή η τελευταία μου ευχή για επικοινωνία με τη γυναίκα και την κόρη μου, θα είχε αντίκρισμα.

Εντωμεταξύ, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, εκατοντάδες μίλια μακριά στην πόλη της Νέας Υόρκης, η γυναίκα του είχε μια ξαφνική προαίσθηση. Όπως αφηγείται η ίδια, "ήμουν στο δωμάτιό μου στο σπίτι της αδελφής μου, την οποία είχα επισκεφτεί, στη Νέα Υόρκη. Αφού είχα αποσυρθεί και χωρίς να μπορώ να ξεκουραστώ, ρώτησα τον εαυτό μου αρκετές φορές για το τι ήταν αυτό που ένιωθα και που με εμπόδιζε να κοιμηθώ, κάτι που τόσο πολύ ήθελα. 'Τι σημασία έχει;' Μουρμούρισα. Μία φωνή φάνηκε να μου απαντάει, 'Πέσε στα γόνατα και προσευχήσου'. Αμέσως υπάκουσα παίρνοντας το βιβλίο προσευχών στα χέρια μου, το οποίο κατά τύχη άνοιξε στην προσευχή, 'Γι' αυτούς στη Θάλασσα'. Τότε άστραψε μια σκέψη στο μυαλό μου, 'ο Archie προσεύχεται για μένα'".

Σαν από θαύμα, ο αξιωματικός Gracie τα κατάφερε και ανέβηκε επάνω σε μια σωστική λέμβο, επιβιώνοντας της καταστροφής. Πιστεύει πως ένας αριθμός εκπληκτικών συμπτώσεων του επέτρεψε να επιβιώσει από αυτή τη δοκιμασία.

Αργότερα, ερευνητές ασχολήθηκαν με τον τεράστιο αριθμό των προαισθήσεων, που ξεπερνούσαν σε αριθμό, σύμφωνα με κάποιες αναφορές, τις 50. Παρολαυτά, κάποιοι ερευνητές που είναι περισσότερο σκεπτικιστές, αφού απέκλεισαν περιπτώσεις όπως τα ασαφή προμηνύματα και τις μαρτυρίες που αναφέρθηκαν αφότου συνέβη το γεγονός, κατέληξαν στον εξίσου εντυπωσιακό αριθμό 19 περιπτώσεων προαίσθησης. Μόνο οι παράλογα σκεπτικιστές θα μπορούσαν να αρνηθούν την ύπαρξη κάποιων προαισθητικών προειδοποιήσεων της καταστροφής εκείνης.

Είμαστε πια στο στάδιο να προχωρήσουμε πέρα από τον σκεπτικισμό. Οι σημαντικότερες από τις περιπτώσεις θα έπρεπε να αποκλείσουν κάθε αμφισβήτηση του γεγονότος των προαισθήσεων. Το να χαρακτηρίζονται όλες σαν ψεύτικες, δεν είναι μόνο παράλογο, αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αντιεπιστημονικό.

Η ίδρυση του Βρετανικού Γραφείου Προαισθήσεων (και αργότερα ενός παράλληλου γραφείου στις Ηνωμένες Πολιτείες) είναι φανερά ένα μεγάλο βήμα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν καν αυτούς τους οργανισμούς και δεν μπορούν να βοηθήσουν σε μια επιτυχή πρόβλεψη μιας καταστροφής.

Για τον περισσότερο κόσμο, η διαφορά μεταξύ ενός φόβου και μιας προαίσθησης, είναι πως ο φόβος είναι αόριστος και καθόλου ασυνήθιστος. Οι προαισθήσεις από την άλλη μεριά, φαίνεται ότι εμφανίζονται αυθόρμητα και συχνά με μεγάλη ισχύ και καθαρότητα. Στην ουσία, το πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι το να αναγνωρίσουν μια προαίσθηση, αλλά να ενεργήσουν σύμφωνα μ' αυτή. Πάνω από όλα, οι προαισθήσεις για καταστροφές αντιπροσωπεύουν μία υψηλότερη εγρήγορση απέναντι στα γεγονότα που συνήθως γίνονται χωρίς να μπορεί να υπάρξει έλεγχος. Δεν είναι απλά σημαντικό να προσπαθήσουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα γι΄ αυτές, κάποιες φορές είναι πραγματικά ζήτημα ζωής και θανάτου.